Οι Διακοπές μου.... και άλλα ...
Καλό μήνα… Έφτασε επιτέλους ο μήνας και των δικών μου διακοπών… Σε 2 μερούλες θα απλώσω την κορμάρα μου σε κάποια παραλία της υπέροχης Εύβοια, θα αφήσω πίσω μου έστω και για λίγες ημέρες ότι με πικραίνει και με πληγώνει… Θα κάνω ΔΙΑΚΟΠΕΣ απ’ όλα και απ’ όλους…
Θα κατεβάσω τους διακόπτες του μυαλού μου… κι εσένα θα σε ξεχάσω για λίγο… θα πάψω να σε σκέφτομαι… έστω για λίγο… θα ξεχάσω τα λόγια σου που με πίκραναν έστω κι αν δεν συνειδητοποίησες τι έχεις πει… θα ξεχάσω τη μορφή σου, το φιλί σου, τις απόψεις σου, τα ονειρά μου, τα αισθήματά μου… θα τα ξεχάσω εσκεμμένα σε μια άλλη παραλία… στη δική μας παραλία…
Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ για όσα σου χάρισα ή για όσα είμαι… δεν ξέρω αν πρέπει να αλλάξω αυτό που είμαι ή αν πρέπει να ελπίζω για όσα θα ήθελα να κατακτήσω…
Οι σκέψεις είναι ανάκατες … δεν τις αντέχω… ΒΑΡΕΘΗΚΑ …. Βαρέθηκα να καταλαβαίνω… να σε καταλαβαίνω… πέρασα στην αντίπερα όχθη να σε συναντήσω… κατέρριψα προσωπικές υποσχέσεις του παρελθόντος για να σου δώσω μια ευκαιρία… Την ευκαιρία που εσύ μου ζήτησες…
Περνούν οι μέρες, οι μήνες… διέπραξες την μέγιστη προδοσία σου… δεν είμαι δικαστής , ούτε θύμα , ούτε θύτης … κι όμως εις θάνατον θα είναι η αποφασή μου…
Εις θάνατον ότι ζήσαμε… εις θάνατον η σχέση μας… εις θάνατον και η αγάπη μου αφού δεν την ένοιωσες … Είπες πως δεν σου έχω πεί τι νοιώθω… αν δεν ένοιωσες την αγκαλιά του βλέμματός μου, τη ζεστασιά της ανάσας μου, τη θυσία του φιλιού μου, την προστασία της αγκαλιάς μου, την προσευχή της σκέψης μου, αν η αγάπη μου δεν έγινε στήριγμα σου, τότε δεν ήμασταν ποτέ μαζί… εις μάτην …
Όχι, δεν μ’ αγάπησες ποτε, δεν με ένοιωσες ποτέ, η αντίφαση των λεγομένων σου αυτό δείχνει…
Θα κάνω διακοπές λοιπόν κι εγώ από σένα… Ίσως έτσι να είναι καλύτερα… Μη με ρωτήσεις πως θα είμαι μετά…. Το πιο μεγάλο μαρτύριο είναι που πρέπει εγώ να κόψω την ψυχή μου στα δύο, που πρέπει να κόψω την καρδία μου στα δύο…
Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν θα κλάψεις για μένα, πως δεν θα τρέξεις σε μένα , πως δεν θα πονέσεις για μένα… πως ίσως δεν σου λείψω καν… κι όμως εσύ με είχες πάντα… εγώ δεν σε είχα ΠΟΤΕ….
Θα κατεβάσω τους διακόπτες του μυαλού μου… κι εσένα θα σε ξεχάσω για λίγο… θα πάψω να σε σκέφτομαι… έστω για λίγο… θα ξεχάσω τα λόγια σου που με πίκραναν έστω κι αν δεν συνειδητοποίησες τι έχεις πει… θα ξεχάσω τη μορφή σου, το φιλί σου, τις απόψεις σου, τα ονειρά μου, τα αισθήματά μου… θα τα ξεχάσω εσκεμμένα σε μια άλλη παραλία… στη δική μας παραλία…
Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ για όσα σου χάρισα ή για όσα είμαι… δεν ξέρω αν πρέπει να αλλάξω αυτό που είμαι ή αν πρέπει να ελπίζω για όσα θα ήθελα να κατακτήσω…
Οι σκέψεις είναι ανάκατες … δεν τις αντέχω… ΒΑΡΕΘΗΚΑ …. Βαρέθηκα να καταλαβαίνω… να σε καταλαβαίνω… πέρασα στην αντίπερα όχθη να σε συναντήσω… κατέρριψα προσωπικές υποσχέσεις του παρελθόντος για να σου δώσω μια ευκαιρία… Την ευκαιρία που εσύ μου ζήτησες…
Περνούν οι μέρες, οι μήνες… διέπραξες την μέγιστη προδοσία σου… δεν είμαι δικαστής , ούτε θύμα , ούτε θύτης … κι όμως εις θάνατον θα είναι η αποφασή μου…
Εις θάνατον ότι ζήσαμε… εις θάνατον η σχέση μας… εις θάνατον και η αγάπη μου αφού δεν την ένοιωσες … Είπες πως δεν σου έχω πεί τι νοιώθω… αν δεν ένοιωσες την αγκαλιά του βλέμματός μου, τη ζεστασιά της ανάσας μου, τη θυσία του φιλιού μου, την προστασία της αγκαλιάς μου, την προσευχή της σκέψης μου, αν η αγάπη μου δεν έγινε στήριγμα σου, τότε δεν ήμασταν ποτέ μαζί… εις μάτην …
Όχι, δεν μ’ αγάπησες ποτε, δεν με ένοιωσες ποτέ, η αντίφαση των λεγομένων σου αυτό δείχνει…
Θα κάνω διακοπές λοιπόν κι εγώ από σένα… Ίσως έτσι να είναι καλύτερα… Μη με ρωτήσεις πως θα είμαι μετά…. Το πιο μεγάλο μαρτύριο είναι που πρέπει εγώ να κόψω την ψυχή μου στα δύο, που πρέπει να κόψω την καρδία μου στα δύο…
Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν θα κλάψεις για μένα, πως δεν θα τρέξεις σε μένα , πως δεν θα πονέσεις για μένα… πως ίσως δεν σου λείψω καν… κι όμως εσύ με είχες πάντα… εγώ δεν σε είχα ΠΟΤΕ….
