Εγώ, η γυναίκα...

Φθινοπωριασε… Επιτέλους, η βροχή για μια ακόμη φορά ξέπλυνε τον κόσμο… καθάρισε, λύτρωσε ψυχές και γη… Η μέρα παρέδωσε τη σκυτάλη της στη νύχτα, γλυκοφίλησε την Αφροδίτη και έγειρε να ξεκουραστεί… Περπατούσε στους βρεγμένους δρόμους παίρνοντας βαθιές ανάσες, προσπαθώντας να κρατήσει όλο εκείνο το άρωμα του φρεσκοβρεγμένου χώματος που τόσο αγαπούσε από παιδί… Αυτή η μυρωδιά πόσες θύμησες της χαρίζει… ο δρόμος άδειος, όλος δικός της! Απολάμβανε αυτές τις διαδρομές που είναι μονάχη, ένοιωθε πως όλος ο κόσμος είναι δικός της, κατάδικός της. Σα να είχε υπογράψει κάποια συμφωνία με το Θεό, να της χαρίζει κάποιες βραδινές φρεσοβρεγμένες στιγμές …
Το νοτισμένο αεράκι, δρόσιζε το προσωπό της και όχι μόνο … Ένοιωθε κάποιες σταγονίτσες να ποτίζουν το δέρμα της και να στεγνώνουν στην ψυχή της…
Έψαξε στην τσάντα της να βρεί το mp3, πάντα το κουβαλά μαζί της, κάτι σαν προέκταση του εαυτού της…Ωραίο πράγμα η τεχνολογία! Δεν μπορούσε να αποφασίσει τι θέλει να ακούσει, τι ταιριάζει περισσότερο με εκείνη τη χαρισμένη από το Θεό στιγμή, κλασική ή κελτική;;;
...Σπλατς!! Να πάρει η οργή!! Αμάν πια μ’ αυτό το πλακάκι!! Λες και δεν ξέρει ότι είναι ζημιάρικο, όλο πάνω του πατάει, κι όλο το νερό που κρύβεται από κάτω του, ζωγραφίζει σχέδια πάνω στα παπούτσια της! Θα στεγνώσει το νερό, θα μείνουν όμως εκείνες οι διάφανες σκιές, που καμιά φορά δεν τις βλέπεις αλλά είναι πάντα εκεί, να σου θυμίζουν κάποιο πλακάκι. Αχ! αυτά τα ξεκόλλητα και σπασμένα πλακάκια!! Από μακριά τα εντοπίζει, λες και έχει κάποιον αόρατο ανιχνευτή και … σπουπ!! Γίνετε το κακό!! Άντε και παρακάτω και άντε πάλι τα ίδια!!! Τ’ αγαπάει πολύ αυτά τα σπασμένα ξεκόλλητα πλακάκια για να τα συναντά στο διάβα της!! Δεν εξηγείτε διαφορετικά… Χαμογελά στο πλακάκι της , τινάζει το κεφάλι της προς τα πίσω για να τακτοποιήσει τα μαλλιά της, το πρόσχημα, για να απαλλαγεί από τις σκέψεις της, η αλήθεια.
Τελικά θα ακούσει το “requiem for a dream”…