Μικρή Πατρίδα...
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες, ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τα 'φησε ν' ανθίζουν μες στην πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
Οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν, νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
Η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας
Μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
Η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
Ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
Σε όνειρα, σε αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
Η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας
Μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
Η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας
Εσύ, όμως είπες, δεν αντέχεις...
3 σχόλια:
καμιά φορά αυτά τα «κοντινά» ταξίδια μπορεί να μας πάνε πιο μακρινά και από το πιο γερό σκαρί κι άλλοτε να μας αιχμαλωτίσουν…
κάποτε τα γεριά σκαριά μπορεί ποτέ να μην βρουν ούριο άνεμο ή να μας κάνουν να ξεχάσουμε από πού ξεκινήσαμε…
Ζoe μου, το "ταξιδάκι" μου έχει ορίσει αλλιώς τη ζωή, από φόβο, από πληγές …από όνειρα που χάθηκαν… Δεν αντέχω μου είπε, ούτε να με διεκδικείς ούτε να σε διεκδικώ… απλά δεν αντέχω… θέλω να είμαστε έτσι, όπως είμαστε… (εννοώντας να είμαστε μαζί αλλά στάσιμα)… Μα εσύ, του είπα ζήτησες να γεμίσω την ψυχή μου από σένα…… Ταξιδάκι είναι κι οπού θέλει πάει, κι ας μην το ξέρει… Τ’ αγαπάω όμως το «ταξιδάκι» μου και θέλω να το ζήσω, ακόμη κι αν με πληγώνει που και που…
τότε λοιπόν, κράτα το με δύναμη και σιγουριά, γιατί σίγουρα μια μέρα θα δεις ότι, έστω κι αν δεν το περίμενες, θα σε έχει πάει, σε μέρη που δεν είχες φανταστεί :-)
Δημοσίευση σχολίου